Terugblik op Debat 3...(week 4)

In het vierde werkcollege opende de groep bestaande uit Robin Wouters, Maartje te Horst, Fokke Lingema, Erik Welleweerd, Luciano Ligeon, Cornelia Schneider en Lorraine Joore het debat rond het onderwerp ‘Journalistiek en Nieuwe Media’. Met de stelling “De internetgebruiker is geheel zelf verantwoordelijk voor het herkennen van de kwaliteit van nieuws op het internet” hebben beide partijen zich kranig ten opzichte van elkaar mogen verweren

De partij dat voor de stelling was mocht beginnen met de eerste argumentatieronde. Een ronde dat opgedeeld was in drie spreektijden. In die spreektijden kwamen ze met het argument dat het voor journalisten onmogelijk is geworden om de enorme stroom aan informatie, nieuws, meningen en andere uitlatingen te filteren, controleren en te beheren. Waardoor de toestroom van zogenoemde ‘onbetrouwbare’  bronnen niet te handhaven zijn, maar ze stellen dat de burger zelf kritisch genoeg is om de ‘betrouwbare’ bronnen te vinden. Dit onderbouwen ze door te claimen dat er alleen al 2,8 miljoen mensen op Twitter de tweets van CNN volgen, om hiermee aan te geven dat de burger zelf kritisch genoeg is om de ‘betrouwbare’ bronnen te vinden.
.

De partij tegen de stelling tracht deze claim over Twitter te weerleggen door te stellen dat 2,8 miljoen mensen op 300 miljoen niet bijzonder veel is. Verder stellen ze dat de ‘professionele’ journalist de kwaliteit van het nieuws moeten bewaken. Zij zijn de gate-keepers van het ware ‘objectieve’ en kwalitatieve nieuws. Ze trachten hiermee aan te kaarten dat het nieuws geproduceerd door de burgerjournalistiek niet vrij is eigen mening en daardoor vaak populistisch en oppervlakkig van aard.

Het was een goed en interessant debat. De voorzitter opende het debat goed, door een duidelijke inleiding te geven. Ze stelde beide partijen voor om vervolgens de structuur van het debat door te nemen. Ze probeerden interactie te weeg te brengen door twee intermezzo’s – in de vorm van een re duidelijke wel of niet gemanipuleerde nieuwsitem - binnen het debat te plaatsen. Dit was een aangename afwisseling ten opzichte van de vorige debatten. Jammer genoeg zijn ze gefaald in het te weeg brengen van deze interactie. In plaats van iemand daadwerkelijk te vragen of hij/zij denkt dat het nieuwsitem gemanipuleerd is, bleef het bij een stemmingsronde. Hierdoor bleven argumentaties uit en creëerden de intermezzo’s geen meerwaarde.

De stelling was helder geformuleerd en waren duidelijk twee partijen te situeren ten opzichte van de stelling. Alleen liet de stelling weinig ruimte om echt goed te kunnen tegenspreken. Dit doordat in de stelling insinueert dat de burger of zelf in zijn geheel verantwoordelijk is of de journalist. Het is bijna onmogelijk te stellen dat de journalist daar verantwoordelijk voor moet zijn, waardoor het heel lastig tegen te spreken was.

Op structureel gebied zat het debat goed in elkaar, alleen had het debat qua dynamiek levendiger gekund. Dit zal deels te wijten zijn aan de omvang van de groep, maar door minder met tijdslimieten te werken zal het debat levendiger en dynamischer worden. Debaters kunnen direct op elkaar reageren en de taak van de voorzitter wordt meer op de proef gesteld. Ook de voorzitter – die haar rol tevens wel goed vervulde - had door de statische opzet een relatief makkelijke taak. Op de momenten dat ze moest ingrijpen greep ze ook in, alleen kwam dit te geforceerd over. Waardoor het iets ingestudeerd over kwam.

De debaters lieten – mede door de tijdslimieten – elkaar netjes uitspreken. Ze kwamen allen met sterke onderbouwde argumenten, maar waar veelal de bron te letterlijk werd vernoemd, wat weer uitmondde in het geforceerde en iets te theatrale opzet van dit debat. De lichaamshoudingen waar goed. Ze zaten allen netjes aan een tafel en wanneer ze wilden spreken gingen ze goed rechtop staan. Dit zorgde voor een duidelijke helder uitspraak, zodat de argumenten voor het publiek duidelijk te volgen waren.

Kortom, een sterk - iets te gestructureerde en statisch – inhoudelijk beargumenteerd debat.